آخ، که سال بد...

آخ، که سال بد دیگر دارد می­رود، سال بدترین. سالی با نوروز و بهار غم­ناک، تابستان جهنمی و برزخ پاییز. این آخرهای­اش هم، هرچند که نویدکی می­داد، چنگی به دل­ام نزد. سالی که از خودم نبود، خودم نبودم. سالی که از آغاز، همه­اش زمستان بود. کاش قاطی این کاغذپاره­ها که از اتاق­تکانی به جا مانده، خاطرات این سال را هم می­شد دم در گذاشت... سال زشت، چرا زودتر تمام نمی­شوی. گویی که فقط سال­های بد، یک روز اضافه دارند!

دل­ام لک زده برای خنده­ای بی­غش، که از ته دل ریسه بروم تا اشک­ام درآید؛ برای اشکی از سر شادمانی از تمام­شدن انتظار طولانی؛ برای بازیافتن کاوه­ای که یأس نمی­شناخت. دل­ام لک زده برای اعتماد؛ برای دوستانی که ناتمام نباشند، ساده نبازند و ساده بر باد ندهند؛ برای اطمینان، از داشتن آینده­ای روشن(حتا به اندازه­ی دو سه ماه)، از داشتن کم­ترین حقوق زندگی انسانی، از داشتن کوچک­ترین پشتیبان. آخ، چه چیزها که دل­ام برای­شان لک زده. ... آهای عمو نوروز! از این­ها هیچ­یک را به من می­دهی؟